Նայում էի հորս մաշված ձեռքերին ու աչքերս ավելի անկուշտ էին դառնում: Վաղուց է, ինչ, չէի զգացել մարմնիս խոնավությունը, ամբողջ մարմնով ու դողէրոցքի տենդով պատված էին մկաններս, չէի հաշտվում, չէի կարողանում հաշտվել հորս ձեռքերում եղած հուսահատության և մորս հայացքում թաքնված, բայց հրաբխային անսպասելի ժայթքման նման տագնապից սերվող շեղբին:
Աչքիս են գալիս հորս ձեռքերը, մորս հայացքը ու ես վերստին անկուշտ եմ դառնում... Ժամանակին թևանցուկ այլևս չես հոսի, ցատկով չես անցնի հոսող ջրերից...
Աչքերիս անխնա դարմանի փնտրտուքով դուրս եկա տանից, անգամ գիշերաժամին օրը չէր հանդարտվում: Մթության մեջ աչքերս փրկություն էին աղերսում. գուցե կդադարի նրանցում եղած տեսիլքների հոսքը: Բայց ճամփին հաչացող շան հետ հորս ձեռքերի մաշվածությունը ավելի էր կայծկլտում, կարծես՝ ոսկի էին, ավաղ, հնացած: Ձեռքերս բարձրացրեցի դանդաղ ու աննկատ, որ ճամփան առ բարձրյալ լուսավորեմ...
Ցուրտ էր, ձեռքերս բրուտին ծանոթ չեն, մրսել գիտեն, կոտրվել գիտեն. պետք էր անհապաղ իրենց տեղը վերադարձնել:
Ճամփան անեզր կթվա մարդկանց, որում հուսում էին տառերը անկուշտ աչքիս սպիացած...
05, 11.14
Աչքիս են գալիս հորս ձեռքերը, մորս հայացքը ու ես վերստին անկուշտ եմ դառնում... Ժամանակին թևանցուկ այլևս չես հոսի, ցատկով չես անցնի հոսող ջրերից...
Աչքերիս անխնա դարմանի փնտրտուքով դուրս եկա տանից, անգամ գիշերաժամին օրը չէր հանդարտվում: Մթության մեջ աչքերս փրկություն էին աղերսում. գուցե կդադարի նրանցում եղած տեսիլքների հոսքը: Բայց ճամփին հաչացող շան հետ հորս ձեռքերի մաշվածությունը ավելի էր կայծկլտում, կարծես՝ ոսկի էին, ավաղ, հնացած: Ձեռքերս բարձրացրեցի դանդաղ ու աննկատ, որ ճամփան առ բարձրյալ լուսավորեմ...
Ցուրտ էր, ձեռքերս բրուտին ծանոթ չեն, մրսել գիտեն, կոտրվել գիտեն. պետք էր անհապաղ իրենց տեղը վերադարձնել:
Ճամփան անեզր կթվա մարդկանց, որում հուսում էին տառերը անկուշտ աչքիս սպիացած...
05, 11.14
Комментарии
Отправить комментарий