Երաժշտության պատմության կապերը արվեստի այլ տեսակների հետ

Մեկ գավաթ սուրճ ու օրինական դժբախտություն բռի մեջ պահած, որն այդ պահին մահապատժի ենթարկվողի  դրոշ դարձած խեղդում էր հոգիս, երդվեցի կանգ առնել հենց այդ ակնթարթի մեջ, որ ապրեմ։ Այդ անեզր երկնքում չնչին էր թվում նվաստիս անշուքությունը, որ տակնուվրա էր անում ներսումս եղած կենդանի արարածին եւ վերածում առոչինչի, այնպիսի առոչինչի, որ փաստաթղթերին, իր կոչվածներին կարող էր դիպել, բայց ողջ մարմնիս դողերով անց էր կենում ու թունավորում միտքս ու, ուժը չկորցրած օրենք ասես,  շտամպվում մարմնիս, հետո նյարդիս ջիլերի վրա։ Մնացել էր երեսուն վրկ., տասներկու վրկ. ու վայրէջքն անխուսափելի էր թվում, որ այն ակնթարթում նման էր բժշկի կողմից կանխորոշվող ախտի, որին ինքս էի հասել։ Քայլերս մոտենում էին  հայատառ "բարի գալուստ" ին, որ , ասես  սփոփանք լինեին ինձ համար,   ձգեցի դեմքիս մկանները, որ պետք է ապահովեին մշտական ու սահուն դեմքիս ժպիտը եւ  ինձ բնորոշ թեթեւությամբ ընթացա մուտք տանող ուղիով։ Այդ վարձու ժպիտով, ասես, ոչինչ էի ուզում դարձնել մտքումս եղած հաշվեկշիռը։ Պետք է աննկատ դարձնեի նվազ քաշս ու գունավորեի դալուկ դեմքս։ Ժպիտս էր միակ երանգը ներկապնակիս։ Այսպես, փետրվար, մարտ ամիսն էր, հետո ապրիլը, իսկ ես սպասում էի հաջորդ ձմռանը, որովհետև մենակ ձմռան ցրտի հետ էր տանելի այն ցավը, որ եկել ու չէր գնում։ Մայիս ամիսն էր.այգում ծաղկած ծառերի, վարդերի թփերի, բողբոջների հետ միջիս հանրագումարում նրանք էին. սալորենին ու կեռասենին, թթենին ու բալենին, ու հասկացա, որ պոկել էին ինձ, առանց արմատի, կամ նույնիսկ արմատի, տարել սեղմել էին խոպան մի հողում, թե որ ջուր չանեին, գոնե չտրորեին, չպոկոտեին, գոռուն-գոչյունով այգի չտնկեին, ուր տնկիներն անելիք չունեին։ 

 Հուլիսն էր, ապա` օգոստոսն էր մոտենում. այն, որ թվում էր, թե ապրելու համար ժամանակը հարկավոր էր կանգնեցնել բութ մի դանակով կամ մեկ այլ իրով, բնավ էլ անհրաժեշտ չէր. կյանքը հոսող գետ է մեր մեջ, ուզենք, թե չուզենք  պետք է ընթանանք, քանի դեռ կանք։  Եվ այդ հանրագումարում ոչինչ պետք չէ փոխել, տեղափոխել, վայրէջք, թե վերելք մերն են, չենք  դրժի, մեր ուղիներով պիտ անցնենք,  չվարանենք, վայրէջքից ծնկի չգանք, վերելքից` չպարծենանք, եւ որ ամենակարևորն է` անհաջող հարվածներից` չչարանանք։ Այն բոլոր վկայականներն ու օրենք-օրինաչափությունները, դասերն ու դասարանները ոչինչ են կյանքի  ու ժամանակի հետ հարաբերվելիս։

 Ամեն բան փոխվում է, ամենքն են փոխվում. հարազատները դառնում են օտար, օտարները` հարազատ,  եւ միայն ժամանակն է, որ  մեզ հետ է միշտ, բայց մեզնից անկախ։