Մանկական հիշողությունները կապված են գեղեցիկի /արվեստի/ ընկալման հետ:
Յուրաքանչյուր մարդ երեխա է՝ լինի նա երեք, թե երեսուն տարեկան: Նրա հոգին, էությունը մշտապես ձգտում է դեպի խնամություն ու հոգատարություն, մարդ-անհատը կարիք ունի քնքշության ու ուշադրության, իսկ այս երևույթների հանդեպ նրա ընկալումները առավել վառ ամրանում են մանկան տարիքում: Բոլորս էլ մեր կյանքի ընթացքը, մեր առաջին ՛՛երթուղին՛՛ սկսում ենք այդ կետից: Մարդկային փխրուն հոգին մուտք է գործում աշխարհ ու հաղորդակից դառնում արտաքին աշխարհի հետ, որն իր առջև ներկայանում է իր ողջ ամբարով / բարու ու չարի, գեղեցիկ ու տգեղի/:
Հիրավի, պատահական չէ, որ մարդն առավել պաշտպանության ու խնամքի ներքո է ձևավորվում մանկան շրջանում, քանի որ նրա և՛ մարմինը և՛ հոգին կարիք ունեն այդ ամենին: Հետևապես, մանկան ձևավորման ընթացքում մեծ է ծնողի, մոր ու միջավայրի լուրջ վերաբերմունքը: Իսկ դաստիարակության գործում անչափելի մեծ է գեղագիտական դաստիարակության դերն ու նշանակությունը: Գեղեցիկի հանդեպ սերն ու գորովը պետք է ողողեն նրան դեռ վաղ տարիքից:
Գեղեցիկի հանդեպ ընկալման զգացողությունները պետք է փնտրել և արմատացնել, քանի որ առանց վերջինի ձևավորված անհատը զուրկ է լինում հոգևորի հանդեպ հետաքրքրությունից՝ առավել ձգտելով դեպի նյութականի աշխարհ, իսկ այն առանց հոգևորի կարող է ծնունդ տալ բազում անարդարությունների:
Գեղեցիկի հանդեպ մեր պատկերացումները այլ են: Այն, նախևառաջ, ծնող-երեխա փոխհարաբերություններում հարգանքի, փոխհասկացվածության առկայությունն է, տարեցի հանդեպ վերաբերմունք է, թույլին օգնելու պատրաստակամությունն է, վատը դատապարտելու ունակությունն է:
Հետևապես, հարկավոր է շտապե՜լ. գեղագիտական դաստիարակությունը սկսել սաղմնային փուլից:
Մենք այլ ենք դառնում, երբ մեր հիշողությունները առավել վառ են ու ներդաշնակ. երբ լեցուն են հոգատարության ու քնքշության զգացողություններով: Սովորաբար տատ-պապը մանկան հասակում գլխավոր ու մնայուն դերակատարում են ունենում, նրանք մեր առաջին քայլքի վկաներն են, մեր հետագա կյանքի լավագույն ընթացք տվողները:
Ժ. Ժ. Ռուսոն իր ՛՛Էմիլի՛՛ դաստիարակության հարցում, հիրավի, պատահական չէ, որ կարևորում էր նորածնի նախախնամության տակ գտնվող դաստիարակի հանդեպ հարգանքն ու արժևորումը:
Գեղեցիկի հանդեպ մեր հիշողությունները պատկերավոր են դառնում հասուն տաիրքում: Առաջին դայակդ, ուսուցիչդ, լսարանդ, անգամ դպրոց տանող ճանապարհի ծաղկավաճառի բարյացակամ ժպիտը կարող է արմատանալ երեխայի ներսում:
Ուսուցիչը լոկ այն ժամանակ է ուսուցիչ, երբ իր կրթման գործիք սկսում է գործածել բարոյագիտությունը, էթիկան, այն է՝ տանել գեղեցիկի ուղիներով:
Յուրաքանչյուր մարդ երեխա է՝ լինի նա երեք, թե երեսուն տարեկան: Նրա հոգին, էությունը մշտապես ձգտում է դեպի խնամություն ու հոգատարություն, մարդ-անհատը կարիք ունի քնքշության ու ուշադրության, իսկ այս երևույթների հանդեպ նրա ընկալումները առավել վառ ամրանում են մանկան տարիքում: Բոլորս էլ մեր կյանքի ընթացքը, մեր առաջին ՛՛երթուղին՛՛ սկսում ենք այդ կետից: Մարդկային փխրուն հոգին մուտք է գործում աշխարհ ու հաղորդակից դառնում արտաքին աշխարհի հետ, որն իր առջև ներկայանում է իր ողջ ամբարով / բարու ու չարի, գեղեցիկ ու տգեղի/:
Հիրավի, պատահական չէ, որ մարդն առավել պաշտպանության ու խնամքի ներքո է ձևավորվում մանկան շրջանում, քանի որ նրա և՛ մարմինը և՛ հոգին կարիք ունեն այդ ամենին: Հետևապես, մանկան ձևավորման ընթացքում մեծ է ծնողի, մոր ու միջավայրի լուրջ վերաբերմունքը: Իսկ դաստիարակության գործում անչափելի մեծ է գեղագիտական դաստիարակության դերն ու նշանակությունը: Գեղեցիկի հանդեպ սերն ու գորովը պետք է ողողեն նրան դեռ վաղ տարիքից:
Գեղեցիկի հանդեպ ընկալման զգացողությունները պետք է փնտրել և արմատացնել, քանի որ առանց վերջինի ձևավորված անհատը զուրկ է լինում հոգևորի հանդեպ հետաքրքրությունից՝ առավել ձգտելով դեպի նյութականի աշխարհ, իսկ այն առանց հոգևորի կարող է ծնունդ տալ բազում անարդարությունների:
Գեղեցիկի հանդեպ մեր պատկերացումները այլ են: Այն, նախևառաջ, ծնող-երեխա փոխհարաբերություններում հարգանքի, փոխհասկացվածության առկայությունն է, տարեցի հանդեպ վերաբերմունք է, թույլին օգնելու պատրաստակամությունն է, վատը դատապարտելու ունակությունն է:
Հետևապես, հարկավոր է շտապե՜լ. գեղագիտական դաստիարակությունը սկսել սաղմնային փուլից:
Մենք այլ ենք դառնում, երբ մեր հիշողությունները առավել վառ են ու ներդաշնակ. երբ լեցուն են հոգատարության ու քնքշության զգացողություններով: Սովորաբար տատ-պապը մանկան հասակում գլխավոր ու մնայուն դերակատարում են ունենում, նրանք մեր առաջին քայլքի վկաներն են, մեր հետագա կյանքի լավագույն ընթացք տվողները:
Ժ. Ժ. Ռուսոն իր ՛՛Էմիլի՛՛ դաստիարակության հարցում, հիրավի, պատահական չէ, որ կարևորում էր նորածնի նախախնամության տակ գտնվող դաստիարակի հանդեպ հարգանքն ու արժևորումը:
Գեղեցիկի հանդեպ մեր հիշողությունները պատկերավոր են դառնում հասուն տաիրքում: Առաջին դայակդ, ուսուցիչդ, լսարանդ, անգամ դպրոց տանող ճանապարհի ծաղկավաճառի բարյացակամ ժպիտը կարող է արմատանալ երեխայի ներսում:
Ուսուցիչը լոկ այն ժամանակ է ուսուցիչ, երբ իր կրթման գործիք սկսում է գործածել բարոյագիտությունը, էթիկան, այն է՝ տանել գեղեցիկի ուղիներով:
Комментарии
Отправить комментарий